تهیه لیست کاملی از خوراک ممنوعه و یا لیستی از خوراک که برای پرنده محدودیت ایجاد می کند، به دلایل متعدد، بسیار مشکل می باشد که در ذیل به برخی از این دلایل اشاره می کنیم:

اول اینکه، پاسخ تغذیه ای در میان گونه های مختلف موجودات زنده، متفاوت است. برای مثال محدودیت خوراک برای گونه انسان با دیگر رده های پستاندار (سگ، گربه، ...) می تواند متفاوت باشد. حال در نظر داشته باشید که راسته پرندگان خود به تنهایی، از بیش از 10.000 گونه مختلف تشکیل شده که این حساسیت ها می تواند در بین گونه های مختلف متفاوت باشد. بنابراین بیایید در قدم اول از تأمیم دادن خوراک دیگر گونه ها به پرندۀ خود خودداری کنیم و یا با احتیاط بیشتری عمل کنیم. به بیان ساده تر، هر ماده غذایی که در انسان استفاده می شود، دلیلی ندارد که در پرندگان نیز با همان امنیت غذایی استفاده شود.

مسئله دوم، اگرچه گزارشات رسمی از مسمومیت برخی خوراک ها در پرندگان وجود دارد، از طرف دیگر برخی از گزارشات به صورت غیر رسمی و برگرفته از تجربه شخصی صاحبان پرنده می باشند. در این موارد احتیاط حکم می کند که از مصرف این مواد خودداری شود و یا به میزان بسیار کم و تحت نظر پزشک متخصص استفاده شوند.

مورد آخر، به خاطر داشته باشید، آنچه تعیین کننده مسمومیت است، میزان مصرفی از ماده غذایی می باشد. به این معنی که شاید مصرف مقادیر ناچیز از یک ماده غذایی مشخص، برای پرنده مشکلی ایجاد نکند، ولی مصرف بیش از حد آن مسمومیت زا باشد. به این ترتیب مصرف مواد غذایی که پرنده به صورت فردی علاقه زیادی به آن ها دارد، می بایست محدود و کنترل شده باشد. پس هر ماده غذایی که پرنده تمایل خوردن بیشتر به آن دارد، می بایست با محدودیت بیشتر در اختیار آن قرار گیرد.

در ادامه به برخی موارد که مصرف آن ها در پرنده ممنوع و یا محدود می باشد اشاره خواهیم کرد:

• شکلات
• آووکادو
• سیر
• پیاز
• دانه میوه جات
• خوراک های با چربی
• نمک یا قند زیاد
• آب نبات های بدون قند
• بادام زمینی
• فراورده های لبنی
• سنگریزه
• قارچ
• ریواس

دلیل ممنوعیت و یا محدودیت در موارد ذکر شده یکی از سه مورد زیر می باشد:

• گزارش مسمومیت از مصرف این مواد در پرندگان اعلام شده است.
• گزارش مسمومیت از مصرف این مواد در دیگر موجودات زنده (انسان، گربه، سگ) اعلام شده است که به همین علت خطر مسموم کردن دیگر گونه ها نیز وجود دارد.
• خطر بالقوه مسمومیت در صورت استفاده از مقادیر بسیار بالا وجود دارد.

پرندگان در اکثر طول عمر خود به روی دو پا وزن می گیرند. به همین منظور سلامت پا در افزایش طول عمر پرنده بسیار حائز اهمیت می باشد. در پرندگان چوب نشین، اهمیت نشیمنگاه مناسب در سلامت اندام حرکتی دو چندان می شود.

شاید بتوان نشیمنگاه مناسب برای پرنده را به مانند کفش مناسب برای انسان در نظر گرفت. همانند کفش برای انسان، در انتخاب نشیمنگاه می بایست به اندازه و جنس آن دقت شود.

جنس چوب: جنس چوب نشیمنگاهی بهتر است از جنس چوب طبیعی درخت باشد. از آنجا که تنوع گونه ای درختان باعث می شود که تعداد زیادی از انواع درختان، در لیست چوب های خطرناک برای پرنده قرار گیرند، در انتخاب نوع درخت حتما بایستی با پزشک متخصص مشورت شود. به طور کلی درخت های حاوی صمغ برای این منظور مناسب نیستند. همچنین بهتر است چوب مورد استفاده خشک باشد. پیش از استفاده از هرگونه نشیمنگاه، می بایست برای احتیاط جهت شست و شو و ضد عفونی صورت پذیرد. استفاده از چوب اکثر درختان میوه در صورت رعایت موارد ذکر شده بلامانع است. هرگز از نشیمنگاه هایی از جنس سیمان و یا مواد ساینده و زبر به عنوان تنها نشیمنگاه یا بالاترین نشیمنگاه در قفس استفاده نکنید . هرگز از چوب های سمباده ای برای نشیمنگاه استفاده نکنید این چوب ها باعث سایش کف پای پرندگان در دراز مدت میشوند.

نشیمنگاه هایی از جنس طناب برای پای پرندگان خوب است اما:

• آن ها را به صورت مداوم بررسی کنید تا دچار پوسیدگی یا فرسودگی نشده باشند.
• این طناب ها می بایست در زمانی پوسیدگی یا کثیف شدن تعویض شوند.
• طناب هایی که تارهای آن به خوبی در هم تنیده نشده اند ، میتوانند باعث گیر افتادن پای پرنده در آن شوند (در صورت کوتاه کردن ناخن پای پرندگان احتمال بروز این مشکل کاهش می یابد).
• پرندگان خود را زیر نظر داشته باشید و مطمئن شوید که رشته های طناب را نمیخورند .

نشیمنگاه هایی از جنس PVC در برابر تخریب توسط منقار پرندگان مقاوم هستند اما میتوانند لغزنده باشند. این نشیمنگاه ها اگر درست صیقل خورده و خمیده شده باشند ، برای طوطی سانان ایمن ترند.

قطر نشیمنگاه: به عنوان یک نکته کلی، چوب های نشیمنگاه باید قطر ، شکل و ساختار های متنوع داشته باشند. به عبارت دیگر، می توان از چند چوب با اندازه متفاوت استفاده گردد. چوب های با قطر مختلف، علاوه بر اینکه به پرنده این انتخاب را می دهد که در جای راحت تر استراحت کند، با تغییر قطر باعث خونرسانی بهتر و نوعی ورزش در پای پرنده می شود.

مشکل اصلی در روند اجرایی نشیمنگاه های متعدد، محدودیت فضای نگهداری پرنده می باشد. به این معنی که همیشه محدودیت های فضایی در اولویت اول قرار می گیرند و در صورتی که فضای نگهداری پرنده به شما اجازه استفاده از چند چوب را نمی دهد، به هیچ وجه توصیه نمی شود. برای این منظور حتما با متخصص پرندگان مشورت کنید.

در جایی که شما فقط یک نشیمنگاه را به عنوان نشیمنگاه اصلی پرنده معرفی می کنید، بهتر است قطر آن به گونه ای باشد که پای پرنده سه چهارم از قطر آن نشیمنگاه را در بر بگیرد.

اگر بخواهیم به دنبال بیان دمای مناسب برای نگهداری پرندگان خانگی باشیم، پاسخ به این سوال با توجه به تنوع گونه ای در بین پرندگان (بیش از 10.000 گونه) و خواستگاه جغرافیایی متنوع آن ها بسیار دشوار است.

پس ایده آل تعیین دمایی هر گونه، زیستگاه زادگاه آن گونه می باشد. برای مثال برای عروس هلندی با توجه به زادگاه پرنده، آب و هوای خشک و نیمه خشک با دمای میانگین حدود 30 درجه ایده آل می باشد.

از طرف دیگر پرندگان نیز به مانند پستانداران، جانورانی خونگرم می باشند. این مسئله به پرنده کمک می کند تا تحت شرایطی، در دامنه ی گسترده ای از دما خود را سازگاری دهد. به همین منظور در صورتی که در محیط اسارت دمایی ثابت برقرار باشد، پرندگان قادر به سازگار ساختن خود به شرایط جدید خواهند بود.

با این وجود ذکر چند نکته الزامی است:

آنچه بایستی مهمتر از دمای نگهداری پرنده در نظر گرفته شود، تغییرات ناگهانی دما در محیط زندگی پرنده می باشد که بایستی از آن اجتناب شود. دمای مورد نیاز در پرندگانی که پوشش آن ها به دلایل مختلف کامل نمی باشد (مانند پرندگان دارای عارضه پرکنی)، یا پرندگانی که لاغر می باشند و یا بیمار هستند، بایستی بالاتر از میزان طبیعی در نظر گرفته شود که در این مورد بایستی با پزشک متخصص مشورت گردد. رفتار پرنده می تواند تا حد زیادی مؤید رفاه پرنده از شرایط دمایی باشد. به این منظور در صورتی که پرنده پف کرده و یا لرزش داشته باشد، نیاز به گرمایش بیشتر داشته و در صورتی که علائمی همچون له له زدن و یا دور نگه داشتن بال ها از بدن را نشان دهد، نیاز به سرمایش پرنده بیشتر است. نکته بسیار مهم در این موارد مشاوره از پزشک متخصص و رفع ابهامات مربوط به این علائم می باشد. با عنایت به موارد گفته شده، اکثر پرندگانی که تعریف حیوان خانگی در مورد آن ها صدق می کند و از لحاظ جسمی سالم می باشند، می توانند در دامنه دمایی آسایش انسان (°24-°18) زندگی کنند.

شاید هیچ چیزی بدتر از مواجهه با یک پرنده ی زمینگیر برای یک انسان دلسوز نباشد. در این زمان ذات انسان تمایل به کمک به پرنده را دارد. اما به راستی تصمیم درست برای کمک به پرنده چه می باشد!

برای این منظور ابتدا برخورد با پرنده زمینگیر را به دو بخش مختلف تقسیم می کنیم. چراکه عملکرد ما در این دو موقعیت متفاوت خواهد بود.

مواجهه با پرنده درمانده: پرنده ای که به دلیل آسیب دیدگی (بیماری عفونی یا ضربه فیزیکی) ناتوان شده است. مواجهه با پرنده بی سرپرست: پرنده ای که به لحاظ سلامت مشکلی ندارد و به دلایل دیگری از جمله ترک والدین و یا به طور اتفاقی، پیش از رسیدن به سن پرواز از لانه خارج شده است. در هر دو موقعیت پیش از هر چیز اولویت با محافظت از خود به جهت وجود بیماری های مشترک بین انسان و پرندگان (آنفولانزا، تب طوطی سانان و غیره) می باشد. به همین سبب هرگونه اقدام پیش از نزدیک شدن به پرنده می بایست با احتیاط و در اولویت بیشتر با مشاوره پزشک متخصص پرندگان صورت پذیرد.

همچنین، در صورتی که پرنده خانگی در منزل نگهداری می کنید، می بایست احتیاط های لازم در جهت عدم انتقال بیماری های مشترک صورت پذیرد. به این منظور حتی الامکان از دستکش استفاده کرده و محیط نگهداری پرنده پیدا شده، در محلی جدا به دور از پرنده خانگی قرار گیرد.

مواجهه با پرنده درمانده اولین قدم، شناخت پرنده آسیب دیده می باشد. اگرچه پرنده ها می توانند با پنهان کردن علائم بیماری، تظاهر به سلامتی نمایند ولی در ذیل برخی نکات در شناسایی پرنده بیمار آورده شده است:

پرنده آسیب دیده معمولا به روی زمین افتاده و حرکت نمی کند. بر اساس شدت آسیب یا بیماری، در زمان نزدیک شدن به پرنده آسیب دیده، پرنده فرار نمی کند. شدت آسیب دیدگی در برخی پرندگان به گونه ای است که پرنده به راحتی با دست برداشته می شود. بسته به نوع بیماری و آسیب دیدگی، پرهای پرنده می تواند پف کرده به نظر برسد. چشم های بسته، خونریزی، پرهای ریخته شده در اطراف پرنده و هر گونه تغییر غیر عادی در ظاهر پرنده. آسیب در اندام های حرکتی (پا یا بال پرنده). پرنده سعی در پرواز دارد ولی نمی تواند. در این موارد، می بایست پرنده را در جای آرام، امن و گرم (به جز در موارد بروز استرس گرمایی) و بی حرکت نگهداری شود تا در اولین فرصت نزد پزشک متخصص پرندگان برسد.

برای رسیدن به این منظور، پرنده را به دور حوله گرفته و در جعبه ای مناسب با تهویه مناسب قرار دهید. این جعبه می بایست در جایی ساکت و گرم، تا زمان رساندن به پزشک قرار گیرد.

دقت کنید که در این موارد نمی بایست سعی در خوراندن آب و غذا به پرنده صورت پذیرد. توجه داشته باشید که در برخی مواقع، پرندگانی که با جسمی برخورد می کنند با یک استراحت در محیطی آرام می توانند به طبیعت باز گردند. در این زمان می توان درب جعبه نگهداری پرنده را در فواصل زمانی 15 دقیقه باز کرده و توانایی بازگشت پرنده به طبیعت را ارزیابی کرد. اگر بعد از 4 دوره 15 دقیقه، توانایی پرنده برای بازگشت به طبیعت با موفقیت همراه نبود، با نزدیک ترین مرکز دامپزشکی تماس گرفته شود.

مواجهه با پرنده بی سرپرست اولین نکته در این مورد، اطمینان از عدم حضور والدین پرنده می باشد. چراکه هیچ نگهداری نمی تواند جایگزین نگهداری پدر و مادر شود. در صورت حضور پرنده پدر و مادر، اولویت با بازگرداندن پرنده به لانه و یا تحت نظر قرار دادن پرنده، در فضایی در حضور والدین پرنده می باشد.

دوره زندگی پرندگان، از زمان تفریخ از تخم تا زمان توانایی در پرواز به سه دوره مختلف تقسیم می شود.

دوره اول (Hatchlings): مربوط به زمانی می باشد که پرنده پرندارد، چشم های پرنده بسته می باشد. اکثر اوقات در این دوره پرنده به دلیل آشفتگی های آب و هوایی (باد و طوفان) و یا دستکاری های انسان در طبیعت و یا طرد شدن از لانه توسط والدین به خارج رها می شود.

همانطور که در ابتدا اشاره شد، اولویت در زمان پیدا کردن پرنده در این شرایط، بازگرداندن به لانه می باشد. با توجه به عدم توانایی تحرک پرنده، پیدا کردن لانه کار دشواری نمی باشد. در صورتی که به هر دلیلی لانه پیدا نشد (لانه تخریب شده بود و یا والدین پرنده به دلیلی حضور نداشتند)، با توجه به عدم وجود پر، نیاز به گرما در اولویت قرار می گیرد. تا زمان تصمیم گیری برای پرنده و مشورت با پزشک متخصص، پرنده می بایست در ظرف های که با حوله پوشانده شده، قرار بگیرد.

دوره دوم (Nestlings): پرها به همراه شاهپرهای اولیه شروع به رشد کرده اند. تحرک پرنده در لانه بیشتر شده است اما هنوز پرنده توانایی ایستادن را پیدا نکرده است. اکثر اوقات رهاشدن پرنده در این مرحله به دلیل تحرک های بیش از حد در لانه می باشد و با توجه به عدم توانایی در پرواز، پرنده در جایی نزدیک به لانه رها می شود.

باز هم اولویت با بازگرداندن پرنده به محیط لانه می باشد. همچنین در صورتی که احتمال رخداد مجدد حادثه پیش بینی شود، می بایست به مانند دوره اول، پرنده در ظرف های که با حوله پوشانده شده، در نزدیکی محل لانه نگهداری شود، تا والدین با فاصله های زمانی منظم، از جوجه خود مراقبت کنند و در صورتی که به هر دلیل والدین حضور نداشته و یا از تغذیه جوجه سرباز زدند، با پزشک متخصص مشورت شود.

دوره سوم (FLEDGLINGS): زمانی است که پرهای پرنده رشد کامل خود را داشته، ولی توانایی پرواز پرنده هنوز کامل نشده است. مدت زمان سپری شدن این دوره کوتاه می باشد و باعث می شود که پرنده در ظاهر ناتوان به نظر برسد. به همین دلیل در این دوره، پرنده کمترین نیاز به کمک انسانی را داشته و اندکی تحت نظر قرار دادن پرنده و پیشگیری از حمله حیوانات شکارچی می تواند به پرنده در عبور از این دوره کمک کند.

توجه داشته باشید که در این دوره، پرنده همچنان به لحاظ غذایی به والدین خود وابسته می باشد.

بسیاری از گنجشک سانان پرواز را از روی زمین آموزش می بینند. به این صورت که پس از طی کردن دوره اول و دوره دوم، با پر زدن مختصر از لانه به روی زمین فرود می آیند. در این زمان (دوره سوم) شاید پرنده به روی زمین تنها به نظر برسد، ولی والدین در نزدیکی پرنده حضور دارند و در فواصل منظم برای تغذیه پرنده به پایین خواهند آمد.

جمع بندی نهایی: بهترین کار در مواجهه با پرنده آسیب دیده رساندن پرنده به اولین مرکز درمانی دامپزشکی مخصوص پرندگان می باشد. بهترین کار در مواجهه با پرنده از لانه خارج شده، سعی در بازگرداندن آن به لانه و طبیعت می باشد.

وقتی پرنده­ من روی دست من میاد پاهاش داغه!!!! آیا احساس تب در پرندگان زینتی توسط صاحب پرنده، دلیل مناسب برای بیمار بودن پرنده می­باشد؟؟!!

"اگر پرنده شما روی دست شما نشست و شما احساس گرمی و یا سردی در پای پرنده کردید، این مورد به تنهایی معیار صحیحی از توصیف وضعیت سلامت پرنده نمی باشد"

برای توصیف تب به عنوان یک اختلال در روند سلامت پرنده، ابتدا بایستی از دمای طبیعی بدن پرندگان آگاهی داشته باشیم. به مانند بسیاری از معیارهای دیگر به علت گستردگی گونه ه­ا، تفاوت دمای طبیعی در پرندگان مختلف متفاوت است. با این وجود آنچه که در اکثریت پرندگان عمومیت دارد، میانگین دمای 40-44 درجه می باشد. در مقایسه، بدن انسان دمای طبیعی 36.5-37.5 درجه می­باشد. پس با توجه به بالا بودن دمای پرنده نسبت به انسان، احساس گرما در مواقع مختلف نمی­تواند دلیلی بر بیمار بودن پرنده باشد.

این مسئله به این معنی نمی­باشد که پرندگان تب نمی­کنند. تب به عنوان یک فرایند فیزیولوژی در پرنده در پاسخ به بیماری­های مختلف ایجاد می­شود. با این وجود به دلایل ذیل اندازه­ گیری دمای پرنده در مقایسه با دیگر عوامل بالینی، به عنوان داده­ ای ارزشمند برای ارزیابی سلامت پرنده محسوب نمی­شود. به عبارت دیگر، معیارهایی همچون وزن، اشتها، وضعیت بدنی، فضله پرنده و غیره در اولویت تشخیصی قرار می­گیرند.

پرندگان دارای متابولیسم بدنی بالایی می­باشند. در زمان بروز استرس­های مختلف دمای بدن پرنده به سرعت بالا می­­رود و تغییرات دمایی با توجه به قدرت متابولیسمی بالای پرنده در موقعیت­های متفاوت، بسیار می­باشد. در هنگام مراجعه به کلینیک و معاینه پرنده استرس حمل و نقل، مقید سازی و .... از مواردی هستند که می­توانند دمای بدن پرنده را به شکل کاذب بالا ببرند.

همچنین قرار دادن ترمومتر ( دماسنج مخصوص) در محل کلواک پرنده بیمار علاوه بر خطر پاره شدن دستگاه گوارش، داده مناسبی برای ارزیابی صحیح از دمای بدن پرنده را حاصل نمی­کند ( این خطا در دماسنج های دیجیتال بیشتر می باشد). با وجود تمام موارد گفته شده، در صورتی که از نظر دمایی مورد مشکوکی در پرنده مشاهده می­کنید، به جهت این که پرندگان توانایی فوق العاده در پنهان کردن بیماری دارند، باز هم با پزشک متخصص خود در میان بگذارید.

بیماری پر و منقار طوطی سانان یکی از مهمترین بیماری های ویروسی شایع در طوطی سانان می باشد. علائم این بیماری به دو دسته تقسیم می شوند. دسته اول علائم مربوط به ناهنجاری های پر، نوک و ناخن که شدت آن می تواند در پرندگان مختلف متفاوت باشد. دسته دوم علائمی است که به طور ثانویه به دنبال ضعف ایمنی ایجاد شده توسط ویروس در پرنده شکل می گیرد.

متاسفانه به مانند بسیاری از بیماری های ویروسی، تا کنون درمان دارویی مطلق برای این بیماری شناخته نشده است. از طرف دیگر در موارد نادر بهبود خود به خود توسط سیستم ایمنی پرنده گزارش شده است.

سوالی که پیش می آید این است: " درصورتی که پرنده من به این بیماری مبتلا باشد، چه اقداماتی می بایست برای نگهداری پرنده مبتلا انجام داد "

• مهمترین عاملی که می بایست در نظر گرفته شود، جلوگیری از آلوده ساختن و سرایت بیماری به دیگر پرندگان است. قرنطینه پرنده و عدم مواجهه با پرندگان سالم به شدت در مورد پرندگان مبتلا به بیماری پر و منقار طوطی سانان توصیه می شود.
• با توجه به عدم وجود درمان دارویی از استفاده بیش از حد مکمل های مختلف و ویتامین ها بدون نظر پزشک متخصص پرهیز گردد.
• در پرنده های با علائم ناهنجاری پر، می بایست جای پرنده گرم باشد تا با به وجود آمدن استرس سرمایی، انرژی از پرنده گرفته نشود.
• در صورت بی حال شدن پرنده بلافاصله به پزشک متخصص اطلاع رسانی شود تا اقدامات درمانی به موقع صورت پذیرد.
• میزان پروتئین فرمول غذایی خوراک پرنده، تحت نظر پزشک متخصص بالا رود.
• از آنجا که این پرندگان توانایی پرواز ندارند و پرهای آن ها شکننده می باشد، می بایست از پرواز این پرندگان جلوگیری شود. برای مثال نشیمنگاه این پرندگان در قفس، می بایست در ارتفاع کمتری از سطح زمین قرار گیرند.
• رطوبت محیط پرنده افزایش یابد.
• پرنده به صورت منظم باید وزن شود تا محدوده وزنی پرنده در صورت تایید سلامت توسط پزشک متخصص در محدوده ثابت قرار گیرد. به دنبال پایش وزنی پرنده، هر گونه افزایش و کاهش معنی دار وزنی، می بایست برای بررسی بیشتر به اطلاع پزشک متخصص برسد.

اصلاح پر در پرندگان با هر هدفی که صورت پذیرد، معایب و محاسن خاص خود را دارد. با این وجود به جهت آسیب های جبران ناپذیری که پرواز پرندگان در محیط اسارت می تواند ایجاد کند، در اولویت طب پیشگیری قرار می گیرد. از جمله این آسیب ها می توان به برخورد پرنده با نقاط مختلف، افتادن پرنده در آب جوش، گیر کردن پرنده بین درب ها و غیره اشاره کرد.

هدف گذاری برای اصلاح پر، پیش از انجام آن بایستی روشن باشد. به همین ترتیب اصلاح پر در پرندگان بزرگ جثه نسبت به پرندگان کوچک جثه متفاوت خواهد بود. همچنین هدف گذاری اصلاح پر در پرندگان در باغ پرندگان با پرندگانی که در آینده با هدف رهاسازی در طبیعت در مراکز بازتوانی نگهداری می شوند و یا با پرندگانی که عنوان حیوان همراه در کنار انسان زندگی می کنند، متفاوت خواهد بود.

در مورد پرندگان خانگی هدف گذاری اصلاح پر بر پایه کاهش توانایی پرواز (و نه قطع کامل آن) با حفظ زیبایی ظاهری پرنده، برای جلوگیری از آسیب دیدن پرنده در محیط پر خطر خانه صورت می پذیرد. به همین منظور چیدن پرها نباید به گونه ای انجام شود که توانایی کامل پرنده برای پرواز از بین برود.

همچنین چیدن بیش از حد پرها، باعث آسیب های ضربه ای در اندام های حرکتی و حتی قفسه سینه پرنده می گردد. پیش از اقدام به چیدن پرها تاریخچه ای از مشکلات رفتاری، وضعیت بدنی پرنده، وضعیت تولک روی در پرنده و به طور کلی اطمینان از وضعیت سلامت پرنده در تصمیم گیری تاثیرگذار خواهند بود. به همین جهت توصیه اکید می گردد که اصلاح پر حداقل تحت نظر پزشک متخصص صورت پذیرد.

در یک نوع طبقه­ بندی، طوطی­سانان را بر اساس خواستگاه زیستی خود به دو گروه تقسیم بندی می کنند:

طوطی­های جهان جدید (New World Parrot): به گونه هایی از طوطی­سانان اطلاق می گردد که خواستگاه زندگی آن­ها قاره­ی آمریکا (شمالی- مرکزی- جنوبی) باشد.

از جمله طوطی­های دنیای جدید: کایک، راهب، کانور، آمازون، ماکاو(آرا)

طوطی­های جهان قدیم (Old World Parrot): به گونه‌­هایی از طوطی سانان اطلاق می گردد که خواستگاه زندگی آن ها یکی از قاره های اروپا، آسیا، آفریقا و یا اقیانوسیه باشد.

از جمله طوطی­های دنیای قدیم: عروس هلندی، کاکادو، اکلکتوس، طوطی برزیلی، طوطی خاکستری آفریقایی(کاسکو)، مرغ عشق

برداشت هایی که می توان از این دو دسته با توجه به محیط زندگیشان داشت، اگرچه به لحاظ علمی به اثبات نرسیده است اما دور از واقعیت نمی باشد. به این منظور می توان به نکات جالب توجه زیر اشاره کرد:

طوطی سانان متعلق به دنیای جدید علاقه بیشتری به تنوع غذایی و به خصوص میوه و سبزیجات آب دار دارند. رفتارجست و جوی خوراک به همراه توانایی در حل معما در طوطی­سانان دنیای قدیم بیشتر است. فراوانی پودر پرها (Powder down) در طوطی سانان دنیای قدیم به لحاظ شرایط خشک زندگی شان بیشتر دیده میشود. این مسئله از این جهت که خیلی از دوست داران پرنده به این پودر پرها حساسیت دارند حائز اهمیت می باشد. به نظر می رسد که پرندگان دنیای جدید مقاومت بیشتری به برخی بیماری ها مانند بیماری پر و منقار طوطی سانان داشته باشند (این مقاومت نسبی بوده و گزارشات مبنی بر ابتلای پرندگان دنیای جدید به بیماری وجود دارد). همچنین تظاهرات بالینی مختلف بیماری در دو دسته طوطی­سانان دنیای جدید و قدیم برای بیماری اتساع پیش معده (PDD) متفاوت است.

وزن پرنده می تواند به شکل غیر مستقیم، نمادی از سلامت پرنده باشد. به این معنی که هر گونه کاهش وزن و افزایش وزن می بایست تحت بررسی بیشتر قرار گیرد تا از هر گونه بیماری عفونی و غیر عفونی جلوگیری شود. مسئله وزن با علم به اینکه پرنده ها می توانند علائم بالینی مربوط به بیماری های خطرناک را تا حد امکان پنهان کنند، دو چندان می شود. همچنین اهمیت وزن به گونه ای است که در موارد حیاتی، همچون بیماری های خطرناک، تغییرات وزنی پرنده می بایست به صورت روزانه بررسی گردد.

در ذیل به برخی موارد شایع کاهش و افزایش وزن اشاره می کنیم:

کاهش وزن:

• افزایش فعالیت پرنده (به خصوص در پرندگانی که در محیط اسارت پرواز می کنند)
• برنامه تغذیه ای نامناسب
• بیماری (بیماری های عفونی و غیر عفونی)
• جا به جایی پرندگان به مکانی جدید (اکثر پرندگان پس از جا به جایی ممکن است به دلیل کاهش خوراک دچار کاهش وزن شوند)

افزایش وزن:

• کاهش فعالیت پرنده
• برنامه تغذیه ای نامناسب
• بیماری ( تومور، بیماری هایی که با بزرگ تر شدن اندام های داخلی (مانند کبد) همراه هستند، آسیت)
• تخم گذاری

---

برای اطلاعات بیشتر جدول میانگین وزنی برخی گونه های رایج قرار داده شده است:

نکته 1) توجه داشته باشید، در صورتی که وزن پرنده شما در دامنه وزنی جدول ذیل قرار گیرد، الزاما به معنی سالم بودن پرنده شما نخواهد بود.

نکته2 ) در صورتی که وزن پرنده شما بیشتر و یا کمتر از این دامنه وزنی باشد، الزاما به معنی بیمار بودن پرنده شما نمی باشد.

نکته 3) هر گونه کاهش یا افزایش ده درصد از وزن قبلی پرنده بایستی به اطلاع پزشک متخصص برسد.

نکته مهم) در کنار وزن، معیارهای دیگری نیز مانند امتیاز بدنی پرنده می بایست مورد بررسی قرار گیرند تا سلامت پرنده تایید شود . این مهم تنها با معاینه از نزدیک و انجام آزمایشات لازم امکان پذیر می باشد.

کلام آخر: وزن ایده آل هر پرنده، وزنی است که پس از معاینه و تایید سلامت پرنده توسط پزشک متخصص، در طول زندگی به صورت ثابت باقی مانده و کاهش و افزایش معنی داری نداشته باشد.