بیوفیلم‌ها تجمعاتی سازمان‌یافته از میکروارگانیسم‌ها مانند باکتری ها هستند که در یک ماتریکس پلیمری خارج‌سلولی (EPS) قرار گرفته‌اند. این ساختارها می‌توانند روی سطوح مختلف، از جمله ظروف آبخوری، دانخوری و حتی بافت‌های زنده مانند ناخن و نوک پرنده شکل بگیرند.

چگونه بیوفیلم تشکیل می‌شود؟ بیوفیلم‌ها از مراحل مختلفی تشکیل می‌شوند: ابتدا باکتری‌ها به سطحی مناسب متصل می‌شوند، سپس با تولید مواد پلیمری، یک ماتریکس محافظ ایجاد می‌کنند. این لایه نه‌تنها باعث افزایش مقاومت آنها در برابر مواد ضدعفونی‌کننده و آنتی‌بیوتیک‌ها می‌شود، بلکه ارتباطات سلولی و تبادل مواد غذایی میان باکتری‌ها را نیز تسهیل می‌کند. شما می توانید با لیز شدن سطوح پی به حضور بیوفیلم ها ببرید.

به کیفیت پایین بهداشت آب دقت کنید

اهمیت و چالش‌های بیوفیلم بیوفیلم‌ها یکی از عوامل اصلی ایجاد عفونت مزمن در پرنده می باشند که با توجه به ماهیت خود تشخیص را مشکل می سازند. باکتری هایی که در فرم بیوفیلم قرار می گیرند به شدت به انواع گسترده از آنتی بیوتیک ها و ترکیبات ضد عفونی کننده مقاومت نشان می دهند. راه‌های مقابله با بیوفیلم برای مبارزه با تشکیل بیوفیلم پیشنهاد می شود که ترکیبات غنی برای باکتری از جمله خوراک، ویتامین ها و مکمل ها به شکل محدود در آب و خوراک پرنده استفاده شوند. در هنگام شست و شو حتما از برس های مخصوص برای از بین بردن سطح لیز که همان بیوفیلم ها هستن استفاده کرده و از زدودن سطوح لیز اطمینان حاصل کنید. همچنین سرکه به عنوان یک ترکیب اسیدی کننده می تواند تشکیل بیوفیلم ها را به شکل قابل توجهی به تاخیر بیاندازد.

با دست کشیدن به سطوح داخلی و لیز بودن آن سطوح به خوبی از حضور بیوفیلم ها اگاه خواهید شد

تهیه لیست کاملی از خوراک ممنوعه و یا لیستی از خوراک که برای پرنده محدودیت ایجاد می کند، به دلایل متعدد، بسیار مشکل می باشد که در ذیل به برخی از این دلایل اشاره می کنیم:

اول اینکه، پاسخ تغذیه ای در میان گونه های مختلف موجودات زنده، متفاوت است. برای مثال محدودیت خوراک برای گونه انسان با دیگر رده های پستاندار (سگ، گربه، ...) می تواند متفاوت باشد. حال در نظر داشته باشید که راسته پرندگان خود به تنهایی، از بیش از 10.000 گونه مختلف تشکیل شده که این حساسیت ها می تواند در بین گونه های مختلف متفاوت باشد. بنابراین بیایید در قدم اول از تأمیم دادن خوراک دیگر گونه ها به پرندۀ خود خودداری کنیم و یا با احتیاط بیشتری عمل کنیم. به بیان ساده تر، هر ماده غذایی که در انسان استفاده می شود، دلیلی ندارد که در پرندگان نیز با همان امنیت غذایی استفاده شود.

مسئله دوم، اگرچه گزارشات رسمی از مسمومیت برخی خوراک ها در پرندگان وجود دارد، از طرف دیگر برخی از گزارشات به صورت غیر رسمی و برگرفته از تجربه شخصی صاحبان پرنده می باشند. در این موارد احتیاط حکم می کند که از مصرف این مواد خودداری شود و یا به میزان بسیار کم و تحت نظر پزشک متخصص استفاده شوند.

مورد آخر، به خاطر داشته باشید، آنچه تعیین کننده مسمومیت است، میزان مصرفی از ماده غذایی می باشد. به این معنی که شاید مصرف مقادیر ناچیز از یک ماده غذایی مشخص، برای پرنده مشکلی ایجاد نکند، ولی مصرف بیش از حد آن مسمومیت زا باشد. به این ترتیب مصرف مواد غذایی که پرنده به صورت فردی علاقه زیادی به آن ها دارد، می بایست محدود و کنترل شده باشد. پس هر ماده غذایی که پرنده تمایل خوردن بیشتر به آن دارد، می بایست با محدودیت بیشتر در اختیار آن قرار گیرد.

در ادامه به برخی موارد که مصرف آن ها در پرنده ممنوع و یا محدود می باشد اشاره خواهیم کرد:

• شکلات
• آووکادو
• سیر
• پیاز
• دانه میوه جات
• خوراک های با چربی
• نمک یا قند زیاد
• آب نبات های بدون قند
• بادام زمینی
• فراورده های لبنی
• سنگریزه
• قارچ
• ریواس

دلیل ممنوعیت و یا محدودیت در موارد ذکر شده یکی از سه مورد زیر می باشد:

• گزارش مسمومیت از مصرف این مواد در پرندگان اعلام شده است.
• گزارش مسمومیت از مصرف این مواد در دیگر موجودات زنده (انسان، گربه، سگ) اعلام شده است که به همین علت خطر مسموم کردن دیگر گونه ها نیز وجود دارد.
• خطر بالقوه مسمومیت در صورت استفاده از مقادیر بسیار بالا وجود دارد.

پرندگان در اکثر طول عمر خود به روی دو پا وزن می گیرند. به همین منظور سلامت پا در افزایش طول عمر پرنده بسیار حائز اهمیت می باشد. در پرندگان چوب نشین، اهمیت نشیمنگاه مناسب در سلامت اندام حرکتی دو چندان می شود.

شاید بتوان نشیمنگاه مناسب برای پرنده را به مانند کفش مناسب برای انسان در نظر گرفت. همانند کفش برای انسان، در انتخاب نشیمنگاه می بایست به اندازه و جنس آن دقت شود.

جنس چوب: جنس چوب نشیمنگاهی بهتر است از جنس چوب طبیعی درخت باشد. از آنجا که تنوع گونه ای درختان باعث می شود که تعداد زیادی از انواع درختان، در لیست چوب های خطرناک برای پرنده قرار گیرند، در انتخاب نوع درخت حتما بایستی با پزشک متخصص مشورت شود. به طور کلی درخت های حاوی صمغ برای این منظور مناسب نیستند. همچنین بهتر است چوب مورد استفاده خشک باشد. پیش از استفاده از هرگونه نشیمنگاه، می بایست برای احتیاط جهت شست و شو و ضد عفونی صورت پذیرد. استفاده از چوب اکثر درختان میوه در صورت رعایت موارد ذکر شده بلامانع است. هرگز از نشیمنگاه هایی از جنس سیمان و یا مواد ساینده و زبر به عنوان تنها نشیمنگاه یا بالاترین نشیمنگاه در قفس استفاده نکنید . هرگز از چوب های سمباده ای برای نشیمنگاه استفاده نکنید این چوب ها باعث سایش کف پای پرندگان در دراز مدت میشوند.

نشیمنگاه هایی از جنس طناب برای پای پرندگان خوب است اما:

• آن ها را به صورت مداوم بررسی کنید تا دچار پوسیدگی یا فرسودگی نشده باشند.
• این طناب ها می بایست در زمانی پوسیدگی یا کثیف شدن تعویض شوند.
• طناب هایی که تارهای آن به خوبی در هم تنیده نشده اند ، میتوانند باعث گیر افتادن پای پرنده در آن شوند (در صورت کوتاه کردن ناخن پای پرندگان احتمال بروز این مشکل کاهش می یابد).
• پرندگان خود را زیر نظر داشته باشید و مطمئن شوید که رشته های طناب را نمیخورند .

نشیمنگاه هایی از جنس PVC در برابر تخریب توسط منقار پرندگان مقاوم هستند اما میتوانند لغزنده باشند. این نشیمنگاه ها اگر درست صیقل خورده و خمیده شده باشند ، برای طوطی سانان ایمن ترند.

قطر نشیمنگاه: به عنوان یک نکته کلی، چوب های نشیمنگاه باید قطر ، شکل و ساختار های متنوع داشته باشند. به عبارت دیگر، می توان از چند چوب با اندازه متفاوت استفاده گردد. چوب های با قطر مختلف، علاوه بر اینکه به پرنده این انتخاب را می دهد که در جای راحت تر استراحت کند، با تغییر قطر باعث خونرسانی بهتر و نوعی ورزش در پای پرنده می شود.

مشکل اصلی در روند اجرایی نشیمنگاه های متعدد، محدودیت فضای نگهداری پرنده می باشد. به این معنی که همیشه محدودیت های فضایی در اولویت اول قرار می گیرند و در صورتی که فضای نگهداری پرنده به شما اجازه استفاده از چند چوب را نمی دهد، به هیچ وجه توصیه نمی شود. برای این منظور حتما با متخصص پرندگان مشورت کنید.

در جایی که شما فقط یک نشیمنگاه را به عنوان نشیمنگاه اصلی پرنده معرفی می کنید، بهتر است قطر آن به گونه ای باشد که پای پرنده سه چهارم از قطر آن نشیمنگاه را در بر بگیرد.